Historia ‚Czerwonej Zory’ i ‚Komórek Rewolucyjnych’

Zbrojny opór w Niemczech Zachodnich

Komórki Rewolucyjne (RZ- Revolutionären Zellen) dały o sobie znać po raz pierwszy 16 listopada 1973 r., dokonując ataku na firmę ITT w Berlinie Zachodnim, aby zwrócić w ten sposób uwagę na udział tej multinarodowej korporacji w wojskowym puczu Pinocheta w Chile. W 1974 r. pierwszy atak o dużej sile rażenia (high-explosive), dokonany przez kobiety z Komórek Rewolucyjnych, przeprowadzony został przeciwko Federalnemu Sądowi Konstytucyjnemu (Bundesverfassungsgericht) w Karlsruhe, dzień po tym jak poparł on Paragraf 218, dotyczący prawa aborcyjnego; paragraf odbierający wolny wybór aborcji, zezwalający na nią tylko w wyjątkowych przypadkach.Działaczki te, naturalnie domagały się pełnego prawa do aborcji dla każdej kobiety, jako prawa do samostanowienia o swoim własnym ciele. W swoim pierwszym oświadczeniu „Rewolucyjny Gniew” (Revolutionarer Zorn) Komórki Rewolucyjne podzieliły swoje akcje na trzy główne kategorie:

1. Akcje antyimperialistyczne
2. Akcje przeciwko filiom, establishmentowi i współpracownikom Syjonizmu w Republice Federalnej Niemiec
3. Akcje wsparcia walk prowadzonych przez robotników, kobiety i młodzież, a także atakowanie i wymierzanie kary ich wrogom.

W późniejszych latach powyższe spektrum zagadnień było stałym punktem odniesienia.

Jedna Komórka Rewolucyjna stała się kilkoma Komórkami Rewolucyjnymi. Pod koniec lat 70-ych, akcje bojowe tych Komórek stały się także częścią ruchu anty-atomowego (w tamtym okresie dochodziło do wielotysięcznych manifestacji przeciw energii atomowej oraz przeciwko fabrykom utylizującym w Kalkar, Wyhl, Gorleban i Brokdorf).Stały się również częścią Zachodniego Ruchu Przeciw Pasowi Startowemu 18 (Anti-Startbahn 18 West-Bewegung) w strefie Rhein-Main (obszar bazy wojskowej USA – przyp. tłum.). W związku z tymi wydarzeniami tylko jeden z przeprowadzonych ataków przyniósł śmiertelne skutki: 11 maja 1981 r. Komórki Rewolucyjne dokonały zabójstwa Ministra Gospodarki i Transportu, Herberta Karry.

Od 1977 roku, bojowa, feministyczna, i anty-patriarchalna grupa kobiecej partyzantki miejskiej o nazwie Czerwona Zora (Rote Zora), prowadziła działania w niezależny i autonomiczny sposób, podczas gdy niektóre z jej działaczek, nadal uczestniczyły w Komórkach Rewolucyjnych.

„ Kobiety zawsze były częścią grup zbrojnych. Ich udział był przeważnie ograniczany. Ale czasy się zmieniają… kobiece grupy wywrotowe, takie jak Czerwona Zora istnieją, rzeczywiście jest ich wciąż za mało, ale nawet to ulegnie zmianie.”

– Czerwona Zora

Rote Zora atakowała w przeważającej mierze patriarchalne instytucje, przedsiębiorstwa i osoby reprezentujące oraz zaangażowane w budowę męskiego, seksistowskiego społeczeństwa, uciskającego i eksploatującego kobiety w skali ogólnoświatowej. Prowadziła ona kampanie przeciwko przemysłowi porno, sex shopom, międzynarodowym handlarzom kobiet (którzy czerpią zyski ze sprowadzania azjatyckich kobiet jako „panny młode” dla zachodnioniemieckich mężczyzn), lekarzom przeprowadzającym przymusowe sterylizacje, Stowarzyszeniu Lekarskiemu („Uważamy Federalne Stowarzyszenie Lekarskie za propagatorów gwałtu w białych rękawiczkach.”) firmom farmaceutycznym (zwłaszcza firmie „Schering”, odpowiedzialnej za produkcję leku „Duogynon” powodującego wady wrodzone u dzieci), jak również przeciw firmom komputerowym takim jak „Nixdorf” oraz międzynarodowej korporacji „Siemens”.

Bardzo popularne były również działania polegające na podrabianiu biletów autobusowych i tramwajowych. W pojedynczych przypadkach, Czerwona Zora i Komórki Rewolucyjne działały razem, jak było to w przypadku wydanej przez nie wspólnie, krytyki ruchu pokojowego w 1984 r. W dokumencie tym, krytycznie oceniały one ruch pokojowy jako ruch burżuazyjny, posiadający apokaliptyczną wizję dziejów. Obie organizacje uważały, że głównym błędem tego ruchu było skoncentrowanie jego politycznych celów na ochronie pokoju w metropoliach, zamiast dyskusji na temat imperialistycznej zależności pomiędzy uzbrojeniem a kryzysem; nędzą Trzeciego Świata a cięciami socjalnymi; seksizmem a rasizmem.

Dzisiejszy Antyimperializm

W ciągu ostatnich trzech lat Komórki Rewolucyjne skupiły swoje działania na kwestii zachodnioniemieckich cudzoziemców i polityce państwa wobec uchodźców.

„Chcemy mieć wkład we wskrzeszenie konkretnych form antyimperializmu w RFN… Antyimperializm nie oznacza wyłącznie ataków na kompleks przemysłu militarnego i jest on czymś więcej niż tylko solidarnością z ruchami wyzwoleńczymi na całym świecie.”

(Cytat z Rewolucyjnego Gniewu, październik, 1986 r.)

Ataki takie jak ten, przeciwko Centrum Centralnego Rejestru Cudzoziemców w Kolonii z jednej strony, z drugiej zaś przestrzelenie kolan Hollenburgowi (Szef Polityki Imigracyjnej w Berlinie Zachodnim), ukazały szerokie pole działań tej bojowej polityki. Podczas gdy atakowani byli osobami odpowiedzialnymi za rasistowską politykę państwa wobec uchodźców w RFN i Berlinie Zachodnim, zamiarem ataków na instytucje, podczas których zniszczeniu ulegały przechowywane w nich dokumenty, akta i dane, było stworzenie przestrzeni wolnej od regulacji i kontroli ze strony państwa.

„Lecz nasze działania spełzną na niczym, jeśli nie przyczynią się do rozwoju i odnowienia antyimperializmu na radykalnej lewicy.”

(Cytat z tekstu Komórek Rewolucyjnych)

Od czasu późnych lat 70-ych Komórki Rewolucyjne i Rote Zora przeprowadziły ponad 200 ataków. Najbardziej pracochłonną i udaną kampanią, przeprowadzoną dotychczas przez Czerwoną Zore, było umieszczenie bomb zapalających w dziesięciu oddziałach Korporacji Adlera. Firma ta jest jednym z największych, zachodnioniemieckich producentów tanich ubrań, które sprzedawane są w RFN i produkowane przez nisko opłacane kobiety, pracujące w fabrykach na terenie Korei Południowej i Sri Lanki.

„Kobiety z Adlera w Korei Południowej, walczą przeciwko wykorzystywaniu ich zdolności do pracy, a także przeciwstawiają się codziennemu seksizmowi. Wzywają do wsparcie ich walki w RFN.W efekcie, gówniane życie i warunki pracy kobiet w ogłupiających centrach produkcyjnych trzech kontynentów, szczególnie tych z Adlera w Korei Płd. i Sri Lanki, stają się powszechnie znane, dzięki ulotkom, wydarzeniom i akcjom przed centrami sprzedaży Adlera. Poprzez te akcje, antyimperializm realizowany jest w swojej praktycznej formie.”

(Cytat z oświadczenia Czerwonej Zory, dotyczącego Adlera)

W wydanym jeszcze później oświadczeniu Czerwonej Zory, rozważania na temat sytuacji prowadziły do wniosków stwierdzających, że ataki były właściwą strategią:

„ Dzięki akcjom informacyjnym, świadomość problemu została już rozbudzona przez grupy obrońców praw człowieka (Terre des Femmes) i niezależne organizacje kościelne. Grunt został zatem już przygotowany. Kobiety w Korei Południowej przejęły kontrolę nad sytuacją i obroniły własną pozycję.” (…) „Zorganizowały strajk przeciwko niskim płacom minimalnym, (lay offs), fatalnym warunkom pracy i szalejącemu seksizmowi ze strony zachodnioniemieckich brygadzistów. Jest zatem możliwe, by walka tam (prowadzona przez kobiety z Korei Płd.) i walka tutaj (prowadzona przez Czerwoną Zore) uzupełniały się wzajemnie. Nie walczymy w imieniu kobiet z Trzeciego Świata.” – oświadczyły – „Walczymy równolegle z nimi.”

Postawa ta pokazywała jak Rote Zora rozumie walkę przeciwko imperializmowi.

W 1987 r. Czerwona Zora i jej siostrzana grupa z Berlina Zachodniego, o nazwie Amazonki, dokonały ataków bombowych na dziesięć filii Adlera, na obszarze całych Niemiec Zachodnich, powodując zniszczenia o wartości milionów dolarów. Z tego powodu Adler zmuszony został do spełnienia żądań pracowniczek tekstyliów. Czerwona Zora i Amazonki jasno dowiodły że zbrojny opór może dać bardzo wymierne rezultaty.

Zarówno Komórki Rewolucyjne jak i Czerwona Zora, mają antyautorytarną strukturę oraz zdecentralizowany sposób podejmowania decyzji, podczas dokonywania wyboru celów ataku. Wskazują też na fakt, że bojowe akcje bezpośrednie są tylko częścią ruchu rewolucyjnego. Pomimo, iż poprzez swoje zbrojne akcje uczestniczą w ruchach społecznych, a także rozległych i szeroko zakrojonych działaniach w ramach legalnych kampanii, to akcje te jednak nie są ważniejsze niż rozdawanie biuletynów i ulotek, chodzenie na demonstracje, udział w sittingach, wydawanie gazet, edukowanie ludzi, skłotowanie pustostanów a także organizowanie strajków w pracy.

„Nie mamy hierarchicznego systemu przy podejmowaniu decyzji dotyczących naszych akcji. Myślenie zgodne z hierarchicznymi podziałami umieszcza działania w perspektywie przywilejów i jest podatne na patriarchalny model myślenia.”

(Cytat z wywiadu z członkiem Komórek Rewolucyjnych opublikowanego w piśmie Autonomia w 1980 r.)

Poza Komórkami Rewolucyjnymi i Czerwoną Zorą, istnieje kilka innych autonomicznych grup o charakterze zbrojnym, będących integralną częścią ruchu rewolucyjnego w Niemczech Zachodnich i Berlinie Zachodnim. Większość z nich wywodzi się z masowych ruchów społecznych lat 80-ych. Wszystkie one działają względem siebie niezależnie oraz wydają polityczne oświadczenia przy okazji swoich akcji podobnie jak Komórki Rewolucyjne i Czerwona Zora, ale w przeciwieństwie do nich wiele z tych grup działa od niedawna.

W 1986 roku, u szczytu protestów przeciw instalacjom energii atomowej w Brokdorf oraz utylizacji odpadów atomowych w Wackersdorf, tysiące ludzi uczestniczyło w demonstracjach, będących częścią ruchu antyatomowego. Bojowe i autonomiczne komórki przeprowadziły wówczas kilkaset ataków skierowanych przeciwko niektórym firmom oraz korporacjom, aby zaprotestować przeciw ich udziałom w przemyśle atomowym. Najpopularniejszym rodzajem działalności było niszczenie linii wysokiego napięcia, połączonych bezpośrednio z instalacjami atomowymi. Przeprowadzono wtedy ok. 300 takich ataków. Niektóre z bojowych grup tamtego okresu przetrwały do chwili obecnej. Pozostałe rozwiązały się, ulegając wpływowi innych grup, a także przejmując ich formę. Poniżej znajduje się lista kilku z nich. Niemożliwym jest wymienienie ich wszystkich.

• Rewolucyjni Rzemieślnicy (Revolutionare Handwerker): zaangażowani w akcje bezpośrednie przeciwko instalacjom atomowym, polegające na niszczeniu elektrycznych linii wysokiego napięcia. Grupa ta obecnie już nie działa.
• Amazonki: siostrzana grupa czerwonej Zory ale od niej niezależna. Dwie osoby odsiadują obecnie wyrok za członkostwo w Amazonkach.
• Gniewne Wirusy (Zornige Viren): 2 stycznia 1989 r. zaatakowali Instytut Genetyki na Uniwersytecie w Darmstad powodując straty o wartości 2 milionów marek.
• Autonomiczna Komórka imienia Aloisa Sonnenleitnera (Autonome Zellen Alois Sonnenleitner): autonomiczna komórka antyatomowa. Zajmowała się niszczeniem koparek, ciężarówek i placów budowy należących do Hofmaister AG (przedsiębiorstwo NPP) poprzez podkładanie ognia. Alois Sonnenleitner był starszym mężczyzną, który został zabity przez policję w Wackersdorf w 1986 r. Grupa działa nadal.
• Wirus Rewolucyjny (Revolutionare Viren): zwalczanie technologii genetycznej, genetyki człowieka i biotechnologii.
• Komórka Antyrasistowska (Anti-rassistische Zellen): przeprowadza akcje przeciwko firmie Shell.
• Walczące Jednostki (Kampfende Einheiten) Komórki antyimperialistyczne atakujące kompleks przemysłu militarnego.Jedna z komórek, Jednostka Koniec Wojny im. Crespo Cepa Galenda (Kampf-ende Einheit Crespo Cepa Galende) przyjęła imię bojownika ETA (baskijska organizacja partyzancka) zabitego przez hiszpańskie władze. Atakują budynki służb ochrony granicy.

Grupy bojowe stosujące akcję bezpośrednią w Niemczech Zachodnich i Berlinie Zachodnim otrzymały szerokie wsparcie ze strony większych od nich ruchów społecznych, wliczając w to nawet niektóre bardziej liberalne organizacje. Stanowią one złożone części, ponieważ podziemne komórki pozostają zależne od większego ruchu społecznego, a także prowadzą aktywność w jego obrębie. Ich akcje poruszają kwestie, o których wielu ludzi zaczyna się dopiero dowiadywać i angażować w nie emocjonalnie. Czerwona Zora, na przykład, osiągnęła szerokie poparcie, ponieważ jej akcje odwoływały się do masowego ruchu feministycznego który już istniał w Niemczech Zachodnich, gdzie lewicowcy i radykalne media od dłuższego czasu wykonały dużo pracy, by poinformować opinię publiczną o kwestiach takich jak seksizm, wykorzystywanie i ucisk kobiet oraz prawo do swobodnego dysponowania przez nie własnym ciałem. Podczas gdy Komórki Rewolucyjne nie otrzymywały tak wiele wsparcia jak Czerwona Zora to jednak w 1987 r. osoby wspierające tę pierwszą grupę, wydały książkę „Droga do sukcesu” (Der Weg zum Erfolg) w której wyjaśniono ich strategię, politykę i działania. Mniej niż tydzień po tym jak książka znalazła się na półkach radykalnych księgarń, cały (ok. 3000 sztuk) nakład został wyprzedany.

Wysoki stopień skuteczności Komórek i Czerwonej Zory nie byłby możliwy bez masowego wsparcia. Same w sobie, ich działania prowadziłyby tylko do odseparowania i oderwania ich od walki. Ponadto dzięki poparciu ruchów masowych, członkowie tych grup byli w stanie pracować pośród szerokich kręgów ludzi zaangażowanych w walkę społeczną bez ujawniania swojej podziemnej tożsamości. W historii ich walki tylko jedna kobieta została zatrzymana pod zarzutem przynależności do Czerwonej Zory ale z braku dowodów, zarzuty te zostały oddalone.Jednak już Komórki Rewolucyjne w ciągu ostatnich 16 lat miały na swoim koncie kilka wyroków skazujących. Ostatni z nich – z 9 czerwca 1989 r. – dotyczył Ingrid Strobl skazanej na 5 lat więzienia za członkostwo w Komórkach Rewolucyjnych. Był to najwyższy wyrok jaki zapadł w związku z ta organizacją. Ponieważ wsparcie więźniów jest ważnym zadaniem pochłaniającym dużo czasu, większość związanej z tym pracy wzięły na siebie większe większe części ruchu, dzięki czemu Komórki i Zorza mogły skupić się na przygotowywaniu kolejnych akcji przeciwko opresywnym, imperialistycznym spółkom i korporacjom.

Oto inni rewolucjoniści skazani na kary więzienia:

• Erik Prauss i Andrea Sievering: oskarżeni o członkostwo w organizacji “terrorystycznej” Frakcja Czerwonej Armii i atak bombowy na Dorniera, korporację wojenną, który to atak spowodował zniszczenia o wartości 1,3 miliona marek niemieckich. 18 stycznia 1989 r. zostali oni skazani, każdy na 9 lat więzienia.
• Norbert Hofmeier, Barbara Perau, Thomas Thoene i Thomas Richter: oskarżeni o członkostwo w RAF i ataki bombowe. 20 stycznia 1989 r. zostali skazani łącznie na 32 lata więzienia. Skazujący sędzia (Arend) sądził także Ingrid Strobl. Hofmeier dostał 10 lat, Perau – 9 lat, Thoene również 9, a Richter 4.

W obu procesach dotyczących wyżej wymienionych osób, BAW (Państwowy Prokurator Federalny) i sędziowie usiłowali dowieść, że oskarżeni są członkami RAF. Były to fałszywe zarzuty, których celem były wyższe wyroki dla sądzonych. Oba ataki (jeden na Dorniera i drugi na budynek służb ochrony granicy) zostały przeprowadzone przez Walczące Jednostki. Grupa ta była niezależna wobec RAF. Jednak odkąd RAF została zdefiniowana przez państwo jako organizacja „terrorystyczna”, bycie uznanym za jej członka niosło za sobą wyższy wyrok. Walczące Jednostki nie były uznane za taką organizację więc nie pociągało to za sobą aż tak ciężkich konsekwencji. Wobec tego BAW i sędziowie starali się stworzyć pojęcie Całość-RAF (Gesamt-RAF) twierdząc, że Walczące Jednostki są częścią RAF.

Zeznająca na rozprawie Erika i Andrei, Eva Haule – Frimpong, przebywająca w więzieniu członkini RAF, oświadczyła, że „w ciągu ostatnich 4 lat nikt z RAF – poza mną – nie został schwytany. Dwunastu towarzyszy walki, których zatrzymano od tamtej pory (szóstka z Kiefernstrasse i osoby zatrzymane w Stuttgarcie) nie należało do RAF.” (wypowiedź Evy z 29 listopada 1989 r.)

• Fritz Storim: skazany na rok więzienia. Nauczyciel, oskarżony o popieranie RAF. Przypuszczalnie członek autonomicznego czasopisma SABOT.

_____________________________________________________________________________

Przypisy:

*( W oryginale tytułu pojawia się gra słów wynikająca z feministycznego profilu RZ i KR. Zamiast „history” użyto słowa „herstory” co można luźno przetłumaczyć jako „JEJSTORIA” lub jej-historia” – przyp. tłumacza )

**Nazwa Rote Zora pochodzi od książki Die Rote Zora und ihre Bande / Kurt Held – opowieści o rudowłosej dziewczynce, która nazywała się Rote Zora (czerwona Zora) i była przywódczynią osieroconych dzieci. Powstało kilka ekranizacji książki.

raf.espiv.net